jeszcze leci...

.... ale już wyczuwam,że jest blisko.Moja dusza.Wolniej niż ciało się porusza ,stąd to spóźnienie. Poza tym dusze nie uznają ( przynajmniej te mi znane ) prostych ,szerokich i utartych szlaków.Dróg pełnych pędzących samochodów,które do celu prowadzi GPS. Dusze poruszają się swoim rytmem,tempem i szlakiem. Czasem zatrzymują się w pewnych ,bliskich sobie ,miejscach by odpocząć. Nabrać sił .Potem lecą dalej.Do ciała. Do fizyczności i materialności. Wyczuwam,że moja dusza jest juz baaaardzo blisko.W końcu 700 km kilometrów to dla duszy całkiem spory dystans .Do pokonania ma się rozumieć....

"Ja chyba śnię"

Tak ,tak chyba śnię,bo zapomniałam zupełnie napisać o II części snów Bartka  tego co śni na kolorowo i z przygodami.Pierwsza część jego snów i ich konsekwencji   wydał w zeszłym roku BIS ,druga pojawiła się tej wiosny. Są w niej  nowe postacie,jest pewna tajemnica ....

Joasia Wachowiak postawiła przede mną dość trudne zadanie - no bo jak tu narysować taką na przykład pralkę,lodówkę i zmywarkę by wyglądały jak ze snu :-? Wydawało mi się ,że nie dam rady rysowałam,szkicowałam darłam papier -w końcu wyszło takie coś

A tu innne "cosie"
 Iście "freudowski" sen BArtka ;-)

 Taki rodem z Czarnego Lądu

I taki-porannym z ruchem miejskim powiązany

Reszta w książce,. a tutaj trochę więcej. A jeszcze więcej na blogu Joasi Wachowiak 
Gdy wiosną z Warszawy ,przyleciały egzemplarze autorskie czułam taką jakąś zieloną radość,może dlatego ,że było trudniej :-? W końcu to ostatnia książka zilustrowana w Lesie ....

kropelka po kropelce

"Pomieszkacie tu jakiś czas,naoglądacie się słońca, pooddychacie tutejszym powietrzem, nawet nie zobaczycie kiedy zaczną się wam wydzielać endorfiny.Tutaj żyje się inaczej"-powiedziała Maćkowi w lutym Pani z banku.Faktycznie.Słońce, powietrze , wszechobecne górskie obłości,

spokój i uśmiechy ludzi sprawiły,że endorfiny zaczęły się wydzielać .Nie jakimś strumieniem ,czy z siłą wodospadu.O,nie nic z tych rzeczy.Spokojnie. Powoli.Kropelka po kropelce zaczęły napełniać nasze komórki.Nawet trudno  ustalić dokładną datę kiedy przestaliśmy się śpieszyć ,kiedy w kolejce do kasy nie rozglądaliśmy się nerwowo czekając jak komuś z tyłu nie spodoba się to,że chłopaki za wolno wykładają zakupy z koszyka na taśmę albo że za długo szukam karty w torebce. Tutaj żyje się inaczej.Jeszcze nie dotarł pośpiech.Czuć wprawdzie czasami oddech zabiegania ,ale nie wpływa on na kontakt z drugim, przypadkowo spotkanym człowiekiem. Dla drugiego, przypadkowo spotkanego człowieka jest uśmiech. Czasami delikatny, czasem szerszy ,czasem taki od ucha do ucha.Ale zawsze jest to uśmiech. I chęć pogadania. Słońce,powietrze,wszechobecne obłości i endorfiny robią swoje.

 Chłopaki też jakoś pozbawili się napięcia. Biegają już po polu ,a nie na dworze ;-) Czasem we dwójkę, czasem z nowymi kolegami.I więcej się uśmiechają. Starszy nawet ostatnio powiedział :"Mamo,wiesz nie zamieniłbym już tego domu i szkoły na żadną inną.Ale ciekawe czy też bym tak mówił, gdyby pierwszego dnia Damian nie pokazał mi całej szkoły i gdyby Pani Agnieszka nie była taka fajna" No ciekawe co by było gdyby nie było tego pierwszego dnia ,drugiego ,trzeciego i następnego?Gdyby endorfiny nie mogły zacząć kapać kropelka po kropelce...... Póki co napełniamy komórki i nabieramy  odległości od tego co za nami.
Chłopaki  na polu ,a ja choćby poprzez wietrzenie  pościeli .

 Bo tu wszyscy ( nawet ksiądz ;-) ) pościele wietrzą .Najczęściej w soboty wygrzewają się w szeroko otwartych oknach lub na balkonach kolory.Mnóstwo kolorów.A ja próbuję sobie wyobrazić co jest po drugiej stronie kolorów, okien i balkonów.
U nas jest tak .

I tak

 

Endorfin kapiących drobnym ciurkiem życzę :-)