kropelka po kropelce

"Pomieszkacie tu jakiś czas,naoglądacie się słońca, pooddychacie tutejszym powietrzem, nawet nie zobaczycie kiedy zaczną się wam wydzielać endorfiny.Tutaj żyje się inaczej"-powiedziała Maćkowi w lutym Pani z banku.Faktycznie.Słońce, powietrze , wszechobecne górskie obłości,

spokój i uśmiechy ludzi sprawiły,że endorfiny zaczęły się wydzielać .Nie jakimś strumieniem ,czy z siłą wodospadu.O,nie nic z tych rzeczy.Spokojnie. Powoli.Kropelka po kropelce zaczęły napełniać nasze komórki.Nawet trudno  ustalić dokładną datę kiedy przestaliśmy się śpieszyć ,kiedy w kolejce do kasy nie rozglądaliśmy się nerwowo czekając jak komuś z tyłu nie spodoba się to,że chłopaki za wolno wykładają zakupy z koszyka na taśmę albo że za długo szukam karty w torebce. Tutaj żyje się inaczej.Jeszcze nie dotarł pośpiech.Czuć wprawdzie czasami oddech zabiegania ,ale nie wpływa on na kontakt z drugim, przypadkowo spotkanym człowiekiem. Dla drugiego, przypadkowo spotkanego człowieka jest uśmiech. Czasami delikatny, czasem szerszy ,czasem taki od ucha do ucha.Ale zawsze jest to uśmiech. I chęć pogadania. Słońce,powietrze,wszechobecne obłości i endorfiny robią swoje.

 Chłopaki też jakoś pozbawili się napięcia. Biegają już po polu ,a nie na dworze ;-) Czasem we dwójkę, czasem z nowymi kolegami.I więcej się uśmiechają. Starszy nawet ostatnio powiedział :"Mamo,wiesz nie zamieniłbym już tego domu i szkoły na żadną inną.Ale ciekawe czy też bym tak mówił, gdyby pierwszego dnia Damian nie pokazał mi całej szkoły i gdyby Pani Agnieszka nie była taka fajna" No ciekawe co by było gdyby nie było tego pierwszego dnia ,drugiego ,trzeciego i następnego?Gdyby endorfiny nie mogły zacząć kapać kropelka po kropelce...... Póki co napełniamy komórki i nabieramy  odległości od tego co za nami.
Chłopaki  na polu ,a ja choćby poprzez wietrzenie  pościeli .

 Bo tu wszyscy ( nawet ksiądz ;-) ) pościele wietrzą .Najczęściej w soboty wygrzewają się w szeroko otwartych oknach lub na balkonach kolory.Mnóstwo kolorów.A ja próbuję sobie wyobrazić co jest po drugiej stronie kolorów, okien i balkonów.
U nas jest tak .

I tak

 

Endorfin kapiących drobnym ciurkiem życzę :-)