Nad moją wsią....

... księżyc- dla tych, co na niego nie czekają-  pojawia się dość niepostrzeżenie. Jakby znienacka.Ciężko uchwycić ten moment ,gdy się na niego nie czeka.
Ale to nie jest tak,że wszyscy w mojej wsi w nosie mają nadejście księżyca .O,nie! Są tacy co czekają i już na długo przed jego przyjściem słyszą kroki.Ciche, rytmiczne,nieśpieszne. Chcą zdążyć jeszcze przed nim, nie drażnić go blaskiem sztucznego światła,dlatego pomiędzy dniem a nocą kładą się spać .Ze spokojem i  poczuciem dobrze przeżytego dnia.

Są i tacy,którzy przestępując z nogi na nogę mamroczą coś cicho pod nosem -  wierząc głęboko ,iż dzięki tym zaklęciom i rytuałom on  pojawi się wcześniej.I będzie świecił dłużej.Codziennie go wypatrują, odczuwając lekki dreszczyk niepokoju- czy aby przyjdzie i dziś na pewno ,czy nie pobłądzi w górach-chmurach?Czy trafi nad Cieklinkę?Czy coś go po drodze   nie zatrzyma?Czy nie zapatrzy się na Kornuty albo Magurę? Nie posiedzi dłużej nad Nowicą,Radocyną, Izbami?

Są i tacy,którzy najchętniej nie widzieliby go w ogóle nad naszą wsią - po co, na co nam taki przeżytek? Księżyc? - my mamy prąd,postęp, cywilizację! Kiedy tylko nam się spodoba możemy oświetlić całą naszą wieś ,całe Pogórze i cały Niski jeszcze ładniej ,mocniej i codziennie tak samo.Możemy sterować światłem,a nie czekać łaskawie,aż zjawi się zdani na jego łaskę i niełaskę.Zdani na zachmurzenia i deszcze.

A ja lubię ten moment,gdy dzień zamienia się z nocą... Gdy podchodząc do okna, jakby ukradkiem przyglądam się mojej wsi.I widzę to co chcę widzieć .Niewiele więcej i niewiele mniej... Jaka ona piękna ta moja wieś!Jaka piękna....