jakby zima

Rankiem napaliłem w piecu i pognałem z aparatem utrwalić ulotne tegoroczne zjawisko. Słońce lekko przeświecało przez chmury, a to też ostatnio rzadkość.

Dom się rozgrzewał, a ja oddawałem się urokom zimy.

W tym roku  taka ulotna, chociaż najmniej to do niej pasuje. Jest ciepło, kapie, zamarza, rozmarza, a prawdziwy śnieg to rzadkość.

Do połowy listopada przyroda przygotowywała się na prawdziwą zimę, chłód wyraźnie dawał się we znaki. Wtedy właśnie usłyszeliśmy poranne ryki i wieczorne odgłosy walk jeleni. Kolejne rykowisko w tym roku, pierwsze wyjątkowo wcześnie, drugie niespotykane, wyjątkowo późno. Pojawiła się jesienna susza, tylko dni coraz krótsze przybliżały nas do zimy. Na początku stycznia pojawiły się pierwsze żurawie, a znajomi z bajkowego Lueneburga obwieścili, że więcej ptaków leci w naszym kierunku.

Może to nie żuraw ,ale za to cały rok z nami ;-) 

 Las rozbrzmiewa dudnieniem dzięciołów znaczących swoje terytoria, pośpiewują sikorki. Łabędzie zajęły stawek i pilnują go, aby założyć gniazdo, chwilowo przez cienki lód wyniosły się nad rzekę. Dziki nałamały gałęzi i zniosły je na zimowe legowisko, tylko nie zamierzają w nim spać.

Tak jak cały las. Oj, dziwny ten rok - przyroda, a my za nią zaczynamy go pod koniec marca. Był śnieg wiosną, zimne deszczowe lato, zwiastuny surowej zimy, sucha ciepła jesień, a teraz zimo-wiosna. Przyroda podpowiada nam nową bajkę: O królewnie kapryśnej, dla której wszystko jest możliwe, a odmienność to konieczność. Póki co, obserwuję dalej jej kaprysy, bo do prawdziwej wiosny jeszcze kawałek.

I mam nadzieję, że będzie to naprawdę wiosna.