modelki

Kury fascynowały mnie od początku. To znaczy w dzieciństwie nie zdawałam sobie chyba do końca z tego sprawy. Spędzając czas u Dziadków na Kujawach ,bądź u drugiej Babci na Kaszubach zachwyt wywoływały we mnie małe żółte kurczaki no i oczywiście pyszne jajka. Im stawałam się starsza tym bardziej fascynował mnie świat kur, ich wewnętrzne struktury,podejście do życia , fakt ,że ciągle wyglądały jakby były bardzo oburzone na cały świat.No i te proporcje - mała głowa ,wielki zadek .Ekh... Moja zainteresowanie kurami zaczęło delikatnie  rozkwitać podczas pewnych wakacji w leśniczówce Znajomego,gdy siedząc pewnego dnia przed domem "grupowo" zaobserwowaliśmy ,że kury z leśniczówki zachowują się jakby startowały w zawodach albo na olimpiadzie. Wystarczyło tylko w odpowiednich miejscach narysować bieżnię , zrobić coś na kształt "piaskownicy" do skoku w dal , w miejscu mety wysypać ziarno i już byliśmy świadkami sportowej rozgrywki. Wszyscy bawili się świetnie .Najlepiej chyba kury - dumne,że są w końcu w centrum wydarzeń. Z tego co pamiętam złotą medalistką została kura o egzotycznie brzmiącym imieniu Oliwia...
Moje bardziej już świadome    zainteresowanie kurami rozbudził Maciek ,a właściwie referat ,który musiał napisać na pierwszym roku studiów,bodajże z zoologii .Tytuł brzmiał baaardzo interesująco "Życie seksualne kur" .I co się okazało ,że kurzy świat rządzi się swoimi ściśle określonymi regułami .Że  kury mają swoją hierarchię dziobania, że w stadzie może być praktycznie jeden kogut ,reszta "udaje" kury i mnóstwo innych bardzo ciekawych rzeczy ...

Gdy 14 lat temu zamieszkaliśmy na wsi ,najpierw nie było możliwości technicznych ,aby mieć swoje kurze stadko ,a potem o kurach jakoś zapomniałam. Aż pewnego razu podczas jarmarku w Węgorzewie Znajoma Malarka mieszkająca na wsi i malująca m.in. kury zdziwiła się "Nie masz kur? niemożliwe. To najlepszy antydepresant  i największa radocha w mieszkaniu na wsi" Później "swoje" dołożyły jeszcze inne Znajome Wielbicielki Drobiu i tak w zeszłym roku w Innej Bajce pojawiła się najpierw perliczka Apelonia z rodziną  ( jak nazwali ją chłopaki)

Radość nasza trwała dość krótko - nie wchodząc w szczegóły, małe perliczki straciły życie w paszczy drapieżnika. I Apelonia została sama. Smutno było patrzeć jak snuje się w pojedynkę .Wiadomo stado to stado .Gdy  jakiś czas  póżniej znaleźliśmy w  lokalnej gazecie ogłoszenie "sprzedam małe perliczki" nie zastanawialiśmy się długo  .Zadzwoniliśmy i umówiliśmy się na odbiór kilku perliczątek w kwoką pod .... komisariatem policji . Pan Policjant sprzedający nam drób okazał się ogromnym pasjonatem -rozmowa na temat  kurek  wszelkiej maści oka okazała się być wodą na młyn ;-) Jak fajnie ,że nawet w mundurze można znaleźć człowieka zakręconego na punkcie ptaków domowych.
Gdy przyjechaliśmy do domu wypuściliśmy całe towarzystwo i obserwowaliśmy co się będzie działo.Najpierw z pewną miną wyszła kura ,a za nią małe. Kurę  od razu  chłopaki ochrzcili   Rebeką - baaaardzo do niej to imię pasowało.

Rebeka z miejsca wprowadziła swoje rządy . Przyglądając się naszemu stadku od razu na myśl przyszedł mi skecz z podstawówki "Baba ze wsi ( w tę rolę wcieliła się oczywiście Rebeka ) i Baba z miasta ( tu elegancka i dystyngowana Apelonia pasowała jak ulał ;-). Po czasie jednak Rebeka nabrała troszeczkę perliczej gracji  ,a Apelonia przejęła trochę kurzego podejścia do życia.

I co się jeszcze okazało? Nasze koty zmieniły się PKP - czyli Pomorskie Koty Pasterskie

Niestety ,nawet w bajkach nie zawsze jest pięknie i kolorowo. Małe perliczki nie wytrzymały bardzo deszczowego lata, kilka ataków kani też przyczyniło się do smutnego faktu,że z całego stada została nam Rebeka. Przez tę samotność bardzo się z nami zżyła. Rano już od progu witała nas powitalnym "ko,ko,ko" . Gdy siadałam z kubkiem gorącej kawy na ławeczce ,zaraz przybiegała ,żeby ze mną posiedzieć .  Gdy za długo nie wychodziłam pukała zniecierpliwiona do okna pracowni .

Z wiosną Rebeka wypiękniała .Zrobiła się błyszcząca . Zaczęła znosić jajka .Najchętniej u Maćka w pracowni . No i rządziła całym podwórkiem .Koty uciekały przed nią z daleka ,nasz bokser Bazyl ,który nigdy nie wchodzi z nikim w konflikty, oddał jej  podwórko .Nawet  bernardynka Buba, dotychczasowy kurzy  wróg, pozwalała się Rebece zbliżać do miski ( dodam pustej ) . Niestety, to Rebekę zgubiło. Poczucie siły i władzy przypłaciła życiem. Bardzo nam było smutno. Postanowiliśmy już nie mieć więcej kur. Bo radości dużo ,ale i łez niemało.Na pożegnanie smutków  postanowiłam namalować Apelonię .Niech strzeże naszego domu i zostanie z nami ...

 

Minęło trochę czasu ,najpierw chłopaki zaczęli coś tam przebąkiwać o kurkach . Wkrótce do nich dołączył Maciek .Uległam i ja . I pewnego słonecznego poranka w Innej Bajce pojawiły się .... modelki.

 oto Włoszka o wdzięcznym imieniu Izabella  najbardziej lubiana przez chłopaków

ulubienica Maćka - wiecznie skrzywiona i oburzona Wrona

I moja faworytka Jarzębatka vel Marusia

Na początku leżały tylko i powolnym krokiem" wybiegowym" przechadzały się na swych krzywych nóżkach ,nie przestając się przy tym dotykać  Ot,syndrom klatki. Z dnia na dzień było jednak  coraz lepiej .

Przestały być agresywne ,zaczęły coraz  bardziej się od siebie oddalać . Gdy pierwszy raz opuściły wolierę nie wierzyły chyba własnym oczom ,że świat nie ma ograniczeń .Po dwóch tygodniach zmieniły się nie do poznania. Śpią na wysokim drapaku . To znaczy śpi Wrona z Włoszką ,bo Jarzębatka korzysta z dyskotek ,które odbywają się po sąsiedzku.

 

Ukróciliśmy jednak ten pociąg do rozrywki naciągając na górę woliery siatkę ,bo nasze kury latające się zrobiły .I rozgadane ,że ko.koo ;-)) Jak tylko pojawię się na podwórku zaraz do mnie lecą i nie muszę zaganiać ich do woliery. Po prostu wołam "Mooooodelki,dziewczyny,kurki  chodźcie" i grzecznie idą za mną gęsiego tzn.kurzego ;-)
I znowu  mogę   pić na ganku  poranną herbatę w żeńskim towarzystwie . A i inspiracji nowych pojawiło się co nie miara. Ale o tym innym razem ;-)