Chmureczka

Proszę nie pytajcie mnie jak ze zwykłej białej chmury powstaje owieczka.Obiecałam, ba!przysięgłam, trzymając przy tym trzy palce na sercu ,że tego sekretu nie zdradzę. Mogę tylko szepnąć cicho,że do tej przemiany potrzebny jest beskidzki wiatr,susząca się na sznurku kolorowa letnia sukienka ,obłoczek i ..... To "i...." to właśnie ta tajemnica, w efekcie której od czasu do czasu widzę jak latają po naszym niebie uśmiechnięte od ucha do ucha owieczki-chmureczki.

 Ta w żółtej sukience przylatuje najczęściej. Z daleka słychać jej dźwięczny ,perlisty śmiech.Nawet koty wyciągają wówczas szyje ku niebu i wypatrują Chmureczki. Podskakują przy tym tak śmiesznie,że i ja zaczynam się śmiać .Potem dołącza do  naszego  śmiechu Maciek,następnie zaspane chłopaki ( jeszcze w piżamach),  potem psy ,bażant August II Mocny z żoną Katarzyną , zając Alfred, kilka zaspanych zaskrońców, zapracowani państwo pleszkowie, sikorki ,drozdy, zięby i stado much.Na samym końcu śmieją się koty,bo je śmiechem zarazić najtrudniej.Wiadomo, prawda?Nie wiem czy nasz śmiech słychać na Cieklince.Naprawdę nie wiem. Za każdym razem obiecuję sobie ,że w trakcie jego trwania polecę tam szybciutko i sprawdzę ,ale  gdy następuje już ta chwila nie chce mi się latać ,sprawdzać , zastanawiać się , rozmyślać .Chce mi się śmiać.Wspólnie .Z całą naszą górką.
Roześmianego dnia życzymy .Bardzo roześmianego :-)